Ο Τομ Ρίπλεϋ απεχθάνεται το φόνο. Εκτός αν είναι απολύτως αναγκαίος. Προτιμά να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά. Σε αυτή την περίπτωση, κάποιος δίχως εγκληματικό παρελθόν θα διαπράξει "δύο απλούς φόνους" για μια πολύ γενναιόδωρη αμοιβή.

Πώς να σκοτώσει κανείς δύο μαφιόζους χωρίς να λερώσει τα χέρια του; Για να εξυπηρετήσει ένα φίλο του, ο Τομ Ρίπλεϋ χρειάζεται ένα άτομο υπεράνω υποψίας και διατεθειμένο να αναλάβει τη δουλειά. Ο Τζόναθαν Τρεβάννυ, φτωχός πλην τίμιος οικογενειάρχης, χτυπημένος από λευχαιμία, θα μπορούσε να είναι το κατάλληλο πρόσωπο και ίσως να δεχόταν προκειμένου ν\' αφήσει στην οικογένεια του ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό... Τον βρίσκουμε λοιπόν διστακτικό αλλά έτοιμο να υποκύψει στην πλεκτάνη του σαγηνευτικού και διαβολικού Τομ Ρίπλεϋ, ο όποιος ξέρει πώς να παρασύρει στη διαφθορά και στο φόνο ένα άτομο στοιχειωμένο από την ιδέα του επικείμενου θανάτου του.

Πρόκειται για το τρίτο μυθιστόρημα, το όποιο η Χάισμιθ αφιερώνει στον διαβόητο ήρωα της. "Το παιχνίδι του Ρίπλεϋ" μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1977 από τον Βιμ Βέντερς με τον τίτλο "Ένας Αμερικανός φίλος", με τον Ντένις Χόππερ στο ρόλο του Ρίπλεϋ και τον Μπρούνο Γκαντς στο ρόλο του Τζόναθαν, και το 2002 από τη Λιλιάνα Καβάνι, με τον Τζων Μάλκοβιτς στο ρόλο του Ρίπλεϋ (κατά πολλούς η πιο ενδιαφέρουσα ενσάρκωση του Ρίπλεϋ).

"Η Χάισμιθ ξαναχτύπησε. Έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αυτογνωσίας που αποκλείεται να αστοχήσει."
(The Times)

"Το παιχνίδι του Ρίπλεϋ είναι γραμμένο όμορφα· η γοητεία του έγκειται στην απλότητα της πρόζας της Χάισμιθ καθώς μας περιγράφει την αποπλάνηση ενός συνηθισμένου αξιοπρεπούς ανθρώπου -κάτι που θα ενθουσιάσει τους θαυμαστές του Ρίπλεϋ- μέσα από τις νοητικές διεργασίες ενός ψυχοπάθους αντιήρωα που τον παγιδεύει."
(Anthony Price)